Σχεδιασμένος από το στούντιο αστικού σχεδιασμού και τη δεξαμενή σκέψης Bombay61, εντοπίζει σημεία κατά μήκος των παλαιών παράκτιων ψαροχώρων, ή “koliwadas”, τα οποία αποτελούσαν σημαντικές πηγές ψαριών και καβουριών πριν από την επέκταση της πόλης.
Η Bombay61 ελπίζει ότι οι χάρτες θα εμπνεύσουν νοσταλγία και μεγαλύτερη εκτίμηση του περιβάλλοντος στους ντόπιους. Για τη συνιδρύτρια της Bombay61, Ketaki Tare, η ματιά στο παρελθόν είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση του μέλλοντος.
Η Tare, μαζί με τον συνιδρυτή Jai Bhadgaonkar, ήλπιζαν ότι αποτυπώνοντας τις αναμνήσεις της κοινότητας σε χάρτες θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αντιστροφή αυτού που ο Αμερικανός ψυχολόγος Peter Kahn ονόμασε “περιβαλλοντική αμνησία γενεών” – όπου οι νέοι εξομαλύνουν το μολυσμένο περιβάλλον τους. Αν η τσιμεντένια ανάπτυξη, η ρύπανση και οι ετήσιες πλημμύρες γίνουν “η νέα κανονικότητα”, εξηγεί ο Tare, είναι δύσκολο να οραματιστεί κανείς μια εναλλακτική λύση.
Το έργο έχει επίσης δημιουργήσει τοιχογραφίες που απεικονίζουν σκηνές από τοπικές ιστορίες και ένα φωτογραφικό αρχείο που δείχνει πώς ήταν κάποτε η ακτή και τα ρυάκια. Ο στόχος, λέει ο Tare, είναι να μετατοπιστεί το επίκεντρο της ανάπτυξης από την αστική επέκταση και να επιστρέψει “στα φυσικά συστήματα: την ακτή, τη βλάστηση, τα υδάτινα σώματα”.
Αρχικά, η Βομβάη ήταν μια σειρά από νησιά και χτίστηκε σε γη που ανακτήθηκε από τη θάλασσα κατά τη διάρκεια της βρετανικής αποικιοκρατίας. Καθώς ο πληθυσμός αυξήθηκε, ο ανταγωνισμός για χώρο τροφοδότησε αναπτυξιακά έργα που επικεντρώθηκαν στην αύξηση των υποδομών και της πυκνότητας των κατοικιών.
Αυτά όμως συχνά έγιναν εις βάρος των φυσικών οικοσυστημάτων – απειλώντας την επιβίωση της ίδιας της πόλης. Η Βομβάη πλημμυρίζει κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια των ισχυρών βροχοπτώσεων των μουσώνων, με την αποχέτευση να εμποδίζεται από την πυκνή τσιμεντένια δόμηση. Η καταπάτηση από τους κατασκευαστές ακινήτων σε προστατευόμενες δασικές εκτάσεις μαγκρόβιων δασών και πλημμυρικές πεδιάδες έχουν επίσης βλάψει τα φυσικά εμπόδια της πόλης έναντι των ορμητικών κυμάτων. Κάθε χρόνο και καθώς η κλιματική αλλαγή κλιμακώνεται η κατάσταση χειροτερεύει.
Ίσως η συλλογική μνήμη να είναι η λύση για να μη χάσουμε τον κλιματικό μας στόχο!
Πηγή: DW
